her türlü sorun karşısında
çevrelerinde suçlu ararlar.

Büyüdükçe ve farkındalıkları arttıkça,
söyledikleri ve yaptıkları
her şeyden sorumlu oldukları üzerine
düşünmeye başlarlar.
Bunun ötesinde,
daha fazla farkında oldukça,
herkesin söylediklerinden
ya da yaptıklarından da
sorumlu olduklarını
idrak etmeye başlarlar
çünkü o insanların,
onların deneyimleri içinde
yer almaktadırlar.

Eğer kendi gerçeğinizi yaratırsanız,
o zaman gördüğünüz
her şeyi de yaratmış olursunuz,
hatta beğenmediğiniz tarafları bile.

Bilmelisiniz ki, başkalarının değil,
sizin ne yaptığınız önemlidir.
Paylaştığınız deneyimlerdeki
enerjiyi berraklaştırmalısınız.
Arınmalısınız.

“seni seviyorum, özür dilerim,
lütfen beni affet,
her şey için teşekkür ederim”
bu sözcükleri sorun yaşadıklarınıza değil,
Tanrı’ya söylemelisiniz.
Hani size şah damarından da
daha yakın olan Tanrı’ya.
İçinizdeki Tanrısala.

LEVH-İ MAHFUZ ile buluşun.
Böylece eğer idrakine varırsanız,
o zaman arınmak
ve iyileşmek sizin sorumluluğunuzdur.
Sonuçta paylaşılan deneyimdeki
enerjiyi böylece saflaştırırsınız ki
bir daha kimse ile
asla böyle bir şey deneyimleyemesin.

Unutmamalısınız,
bu sözcük dizelerini
Tanrı tarafından affedilmek için
söylemiyorsunuz;
onları kendinizi arındırmak için,
onları Tanrısal olana
yani ruhsal bedeninize söylüyorsunuz.
Başka bir deyişle,
Tanrı zaten sizlere
sevgisini sürekli akıtıyor.
Bu akış asla hiç durmamıştır.
Tanrı saf SEVGİ konumundadır.
O hep oradadır
ve siz ruhsal beden bilincinde iken
oradasınızdır.

Dolayısıyla “seni seviyorum,
özür dilerim, l
ütfen beni affet,
her şey için teşekkür ederim”
diyerek saf sevgi konumunda
olmanızı engelleyen
inanç duvarlarınızı yıkar
ve kendi içinizdeki
sorunları temizlersiniz.

Tekrar edelim isterseniz,
Tanrı’nın bu sözcüklere ihtiyacı yoktur
ama sizin buna ihtiyacınız vardır.

Levh-i Mahfuz ile buluşun, 
içinizdeki Tanrısalın buna ihtiyacı var.
“seni seviyorum, özür dilerim, l
ütfen beni affet, 
her şey için teşekkür ederim”

www.izmirliahmetkaya.com